Мікалай » 23 апр 2014, 00:09
19.04.2014.
Будзільнік вымусіў прачнуцца ў 05-00 раніцы. Некалькі хвілін на сборы. Кава з бутэрбродам і …ўперад.
На возеры я апынуўся каля 06-00. Некалькі мінут я разважаў, ці браць з сабой гусіныя прафілі. Гусь то, амаль што ўвесь адляцеў ужо. Я ж больш на качура крыжанкі прыехаў. Але, бяру. Як сказаў бы старажытны рымлянін: "omnia mea mecum porto"
Падышоўшы да возера, праз лазнік разглядаю люстэрка вады. Шмат лебядзей, амаль пад 30 галоў. Гусей не бачу. Крочу далей, да месца. І…, раптам чую, усплёск вады і, … над возерам узнімаюцца гусі. Ага, вось вы дзе схаваліся, пад самы бераг. Мусіць, белакрылыя родзічы вас з сярэдзіны паціснулі да берага. Але ладна - паляцелі, ды й паляцелі, чорт з вамі. Дайшоў да месца, праз мячэўнік і трыснёг пралез да шалашыка. Агледзеўся, у далечыні плаваюць качкі, пішчаць у мячэўніку лысухі. На стульчык палажыў “манаткі”. Адзеў капялюш ад маскхалату. Стрэльбы паставіў каля стульчыка. Раскінуў качыныя чучалы, іду каб выставіць прафілі. Cтаўляю, раз, два, …пяць, шэсць. Раптам чую: "гак-ггак-ггак". Дык вы вяртаецеся! Бягом да шалашыка. Перад шалашыкам спыніўся. Прыслухоўваюся, аглядаюся навокал. Ё.., як маланка пасярод чыстага неба, на ваду (у метрах сорак ад прафілёў) садзяцца два гуся. Падаю “на чатыры касці” ў ваду. Што ж рабіць? Пад пахай астатнія прафілі, да шалашыка паўметра, стрэльбы ў чахлах. Як жа іх не злякаць? Яно ж то можа быць – гэта апошнія гусі ў гэтым вясновым сезоне. Яны плаваюць, гагакаюць у бок прафілёў. Пагакалі, адплылі, заціхлі. Так, так – не панікаваць! Кладу астатнія прафілі на ваду. Вельмі асцярожна залез у шалаш. Гак-гак-ггак! Што? Учулі, убачылі? Чаго загаманілі? Ах ты ж ё...! Да гэтых дзвюх невядома адкуль далучаюцца з шумам яшчэ 12 гусей. Адкуль яны прыляцелі? Ліха іх ведае!
Не ведаю колькі часу я глядзеў на іх з адвісшай сківіцаю (я ніколі яшчэ не бачыў так блізка плаваючых гусей). Вада! Вада вярнула мяне ў прытомнасць. Мабыць, адно калена ўлезла ў іл, і вада хлынула праз край боту. Левая нага хутка намокла. Але ж напляваць. У метрах 50-ці сядзяць гусі. Гэта шанц. І нельга яго губляць. Гусі плаваюць, ныраюць, хлопаюць крыламі. Трэба дзейнічаць!
Вельмі памалу, паціху, не робячы лішніх рухаў, складваю і зараджаю ружжо. Палова работы зроблена. Але ж не ўсё так проста. Я ў шалашыку! Так! Гэта добра. Але ж мая поза... поза... якраз зараз яна прыгодна толькі для інтыму, ды і то, для некаторых еўрапейцаў (я на коленцах, апіраючыся на стульчык локцямі). Гусі з левага боку. Павярнуць стрэльбу, каб не падшумець, вельмі праблематычна, чапляецца за галіны шалашу.
І яшчэ адна “бяда”. Пачалі налятаць яшчэ дзве зграйкі гусей і нізка лётаюць над маім шалашыкам. Галава пухне, што рабіць? Чамусьці яны не падсядаюць да тых якія плаваюць. Вельмі галосяць, а тыя што сядзяць – ані якай рэакцыі. Тут я вырашыў: пакуль лётаюць гэтыя “крыкуны”, я сяду на свой стульчык. Ізноў, як той смоўж, вельмі павольна залажу. Вось я сяджу. Страляць па тым што сядзяць? Далекавата, ды яшчэ праз трыснёг. Трэба паспрабаваць па тым якія лётаюць. Так. А можа пачакаць пакуль яны падсядуць? Потым прыцэліцца (яны ж сядуць, напэўна, бліжэй да мяне), прыўстаць і націскнуць на спускавы кручок. Вырашыў чакаць. Мокрая нага нагадаае пра сябе. Трэба варушыць пальцамі. Сяжу, чакаю. Нешта "летуны" ніяк не хочуць садзіцца. Трэба страляць. Так, страляць! Як толькі наляцяць – стрэлю. Як быццам праніклі ў маю галаву тыя гусі, і, зрабіўшы гіпербалу, селі ззаду мяне. Ось так. Зноў пухне мозг. Што рабіць? Але, калі падымуцца гусі, ці тыя, ці гэтыя, то яны на 85% наляцяць на мой шалаш. І толькі застанецца ўстаць і стрэльнуць. А можа паспрабаваць падуць у манок? Як бы пабарматаць. Але што гэта дасць? Можа яны падплывуць бліжэй? Не! Глупства! Хіба яны не разбяруць, што гэта нейкі ёлупень, а не гусь. Чакаю. Сонейка ўжо кідае прамяні на хвалі. Пацяплела. Да гусей прымкнулі чатыры белыя чаплі. Падселі чайкі. Чакаю, гляджу. І тут, яшчэ адно "ліха". З суседнега зарасніку мячэўніка выплывае качур. Яшчэ цябе тут не хапае! Хаця б ты не плыў сюды! Не хапала яшчэ каб ты спалохаў гусей, падплыўшы да чучал і, спалохаўшыся іх, узняўся і нарабіў ляманту. Плыві адсюль, паганец! Але, пака мне шанцуе. Качур, трошкі падплыўшы, узняўся і моўчкі паляцеў. От і добра. Ну ляці. Каб табе жылося яшчэ гадоў дзесяць.
Праз некалькі гадзін адчуў, што занямела ўжо другая нага (пераседзеў). Як жа я ўскочу, калі на адну нагу не змагу стаць? Пакуль я разважаў, гусі , якія сядзелі спераду, пачалі рухацца (плыць да шалашу). Але плывуць не так як мне трэба; плывуць у правы бок. Трэба паварачвацца. І з правага боку вытаптаны трыснёг. Яны ж мяне ўбачаць, калі я буду паварачвацца. І галіны шалашу перашкаджаюць павярнуць стрэльбу. Але яны плывуць. Я іх вельмі добра бачу, яны бліжэй і бліжэй. Паціху паварочваюся і я. Вось, добра бачу дзюбу, вочы, крылы. Я пачынаю разумець, чаму тыя “крыклівыя” не прывадніліся да гэтых (ну, як мне здаецца). Але гэта іншая размова. А яны плывуць. Вось яны як на далоні. Прапускаю першага, другога, "чапляю на мушку” трэцяга. Знімаю засцерагальнік. Але не магу злавіць мушкай цэль. Чамусьці моцна грукае сэрца. Здаецца, што нават гусі чуюць гэты грукат. Напружыліся ўсе жылы, уздуліся ўсе крывяносныя сасуды. Моцна хвалююся. Не дышу. …Бух! Брызгі, хлопанне крылаў, гагаканне… і яны ляцяць, …ляцяць на мяне. Так нізка! Кульгаючы, як калека, выскакваю з шалашу. Выцэльваю ўслед (для мяне гэта самы зручны варыянт). Націскаю, німа стрэлу! яшчэ раз! Німа! Што здарылася? А гусі ўсё далей, …бух. Не! Стройным клінам паляцелі ўдалечыню.
- Ах ты, крыварукі асталоп! Як можна нажымаць на адзін і той жа спускавы кручок тройчы.
Абурэнне сціскае горла, аж цяжка дыхаць. Затрэслася верхняя губа. Ну як так? Як можна ўдачу выпусціць з рук?
Я не ведаю колькі часу я стаяў. Але абразіўшы самаго сябе ўсімі “прыемнымі” словамі, якія знаў, я паварочваюся. …О! Гэта цуд! На вадзе ляжыць, апусціўшы дзюбу, адтапырыўшы крыло, гусь. Значыць - першы выбух быў трапным. Як апостал Пётр, не кранаючыся дна, я маланкаю лячу да гуся. Але не ўсё так проста. У гуся ўзнікаюць нейкія прадсмертныя рэфлекторныя сутаргі, і ён, крыламі, як лапасцямі, пачынае грэбці туды дзе глыбей. Імгненна, дастаю патрон, зараджаю, …выбух, …асыпаны шротам, гусь распластаўся на вадзе.
Не, сённі я злавіў “сінюю птушку” за хвоста. Сённі мой дзень.
Ужо павольна, разважыста, іду да "трафея". У глазах плывуць вобразы засмажанага гуся з яблыкамі. Як цудоўна, што калісь мне бацька падарыў стрэльбу, што праз некалькі гадоў маўчання, з закуткоў мозгу вырваўся крык: “Стань паляўнічым, стань!” Я шчаслівы.
Як доўга я чакаў свайго гуся. Быў адзін здабыты ў пачатку сезона. Але ж ён ачуняў, яшчэ жыве, і, вельмі добра сябе адчувае. І залічваць яго ўжо як бы і не хочацца. А гэты - усё, здабыты. Хай сабе і так. Без "правільнага" падманьвання, на вадзе. Але ж я нікому не перашкаджаў, не поўзаў на карачках па полю, не лупіў у паднябессе з "8.5". І з пункту гледжання Правіл, я нічога не парушыў (прафілі, манок, шалаш).
Будуць яшчэ гусі, абавязкова. Будуць "правільныя", выбітыя з зграйкі, якая наляцела на скрад, будуць падманеныя манком, ...будуць і промахі, безумоўна, без іх нельга. Яны дадаюць паляванню асабовы каларыт. Яны помняцца.
А зараз, ёсць так, як ёсць.
****************************************************************************
Яшчэ з гадзіну я сядзеў у шалашы. Ужо адзеў маскхалат поўнасцю. Паставіў астатнія прафілі. Склаў і другую стрэльбу. Правароніў качура крыжанкі.
Усё.
_______________________________________________________________________
Дарэчы, гусак, заўважыў каля 4,5 кг, калі верыць бязмену. І на Радаўніцу, ён (гусак) будзе з’едзены, абавязкова.
_____________________________________________________________
фото имеется, и довольно неплохое, но не буду раздражать АПБ-в.
«Если есть на свете дьявол, то он не козлоногий рогач, а он дракон о трёх головах, и головы эти — хитрость, жадность, предательство. И если одна прикусит человека, то две другие доедят его дотла»___ к/ф «Место встречи изменить нельзя» Г.Жеглов
-
За это сообщение автора Мікалай поблагодарили - 3:
- RedFox, root, Ильюха
, за что и поплатился. А вот второго пришлось ждать долго - уже собираться начал, дай думаю напоследок несколько раз крикну в манок, а он выплывает из-за кустов метрах в сорока. Но подплывать ближе не стал, что-то заподозрил неладное. Повезло, что в левом стволе тройка в контейнере была, а то пришлось бы помучиться с добором подранка. Но открытие состоялось, чего и Вам всем желаю.
